എന്റെ കുട്ടികളിൽ ഒരാൾ ഒരിക്കൽ എന്നോട് ചോദിച്ചു: കോളേജിൽ എവിടെ പോകണമെന്ന് നിങ്ങൾ എങ്ങനെ തീരുമാനിച്ചു? അതിന് ഉത്തരം നൽകാൻ, ഇന്ത്യയിലെ കേരളത്തിലെ മല്ലപ്പള്ളിയിലെ ആനിക്കാഡുള്ള സെന്റ് മേരീസ് കാത്തലിക് ഹൈസ്കൂളിലെ എന്റെ ഹൈസ്കൂൾ വർഷങ്ങളിൽ നിന്ന് ഞാൻ ആരംഭിക്കണം.
1962 ൽ ഞാൻ ഹൈസ്കൂളിൽ നിന്ന് ബിരുദം നേടി. പ്രൈമറി, മിഡിൽ, ഹൈസ്കൂൾ കാലഘട്ടങ്ങളിൽ ഞാൻ ഒരു ശരാശരി വിദ്യാർത്ഥി മാത്രമായിരുന്നു - ചിലപ്പോൾ ശരാശരിയിലും താഴെ പോലും. എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി മറ്റൊരു വലിയ ഭാരമായിരുന്നു. എന്നെ കോളേജിൽ അയയ്ക്കാൻ എന്റെ കുടുംബത്തിന് മാർഗമില്ലായിരുന്നു. അതിനുപുറമെ, എന്റെ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം മുഴുവൻ നമ്മുടെ പ്രാദേശിക ഭാഷയായ മലയാളത്തിലായിരുന്നു, അതേസമയം ഇംഗ്ലീഷ് ഒരു വിഷയമായി മാത്രമേ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. ഇംഗ്ലീഷ് പ്രാവീണ്യത്തിന്റെ അഭാവം ഒരു മതേതര കോളേജിൽ ചേരുക എന്ന ആശയം അസാധ്യമാക്കി. ആ സമയത്ത്, ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം എനിക്ക് അപ്രാപ്യമായിരുന്നു.
പക്ഷേ ദൈവത്തിന് മറ്റ് പദ്ധതികളുണ്ടായിരുന്നു.
1962-ൽ എന്റെ ഹൈസ്കൂൾ ബിരുദാനന്തരം, മാർത്തോമ്മാ സഭ തിരുവല്ലയ്ക്കടുത്തുള്ള കൊമ്പാടിയിലുള്ള എബ്രഹാം മാർത്തോമ്മാ മെമ്മോറിയൽ ബൈബിൾ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ സംഘടിപ്പിച്ച മൂന്ന് മാസത്തെ കോഴ്‌സിൽ ഞാൻ ചേർന്നു. ആ ചെറിയ മാസങ്ങൾ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പുതിയ അധ്യായം തുറന്നു. കൊമ്പാടി ബൈബിൾ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ, ബൈബിളിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള പഠനത്തിലേക്കും, താരതമ്യ മതത്തിലേക്കും, ക്രിസ്ത്യൻ മിഷൻ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ സാധ്യതകളിലേക്കും എനിക്ക് പരിചയം ലഭിച്ചു. ആ പഠനങ്ങളിലാണ്
ഇന്ത്യയിലെ മഹാരാഷ്ട്രയിലെ നാഗ്പൂരിനടുത്തുള്ള യെയോത്മാലിലെ യൂണിയൻ ബൈബിൾ സെമിനാരിയെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ആദ്യമായി കേട്ടത്.
1963-ൽ, എന്റെ അത്ഭുതത്തിനും സന്തോഷത്തിനും, നാല് വർഷത്തെ പഠനത്തിനായി യൂണിയൻ ബൈബിൾ സെമിനാരിയിൽ എന്നെ സ്വീകരിച്ചു. ആ വർഷങ്ങൾ എന്റെ ആത്മീയ അടിത്തറയെ രൂപപ്പെടുത്തി, എനിക്ക് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആത്മവിശ്വാസം നൽകി. യെയോത്മാൽ യൂണിയൻ ബൈബിൾ സെമിനാരിയിൽ നിന്ന് ബിരുദം നേടിയ ശേഷം (മാർച്ച് 13, 1967), ഏകദേശം നാല് വർഷത്തോളം ഇന്ത്യയിലെ നിരവധി ക്രിസ്ത്യൻ സംഘടനകളിൽ ഞാൻ സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. ഈ കാലയളവിൽ, എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്തും സഹപാഠിയുമായ ശ്രീ. കെ. ഇ. മാത്യു വിർജീനിയയിലെ ഹാരിസൺബർഗിലുള്ള ഈസ്റ്റേൺ മെനോനൈറ്റ് കോളേജിൽ പഠിക്കുകയായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രോത്സാഹനത്തിലൂടെയും സഹായത്തിലൂടെയും എനിക്ക് അവിടെ പ്രവേശനം ലഭിച്ചു. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് വളരെ നന്ദിയുള്ളവനാണ്. ഇന്ന്, അദ്ദേഹവും കുടുംബവും ഫിലാഡൽഫിയയിലാണ് താമസിക്കുന്നത്, പക്ഷേ എന്റെ യാത്രയിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പങ്ക് ഞാൻ എപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു.
ഇന്ത്യ വിട്ട് അമേരിക്കയിലേക്ക് പോയത് എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രയാസകരവും വൈകാരികവുമായ തീരുമാനങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു. ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്തിട്ടില്ല.
സമുദ്രം കടക്കുക, വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷ, സംസ്കാരം, ജീവിതരീതി എന്നിവയുള്ള ഒരു രാജ്യത്ത് പ്രവേശിക്കുക എന്ന ചിന്ത എന്നെ ഭയവും പ്രതീക്ഷയും കൊണ്ട് നിറച്ചു. ബോംബെ സാന്താക്രൂസ് വിമാനത്താവളത്തിൽ, എന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങളോടും പരിചിതമായ മുഖങ്ങളോടും വിട പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, ഞാൻ കേട്ടിട്ടുള്ള ഒരു നാട്ടിൽ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് ഉറപ്പില്ലാതെ നിന്നത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. ഒരു ചെറിയ സ്യൂട്ട്കേസും ദൈവത്തിലുള്ള എന്റെ വിശ്വാസവും മാത്രമേ ഞാൻ എന്റെ കൂടെ കരുതിയിരുന്നുള്ളൂ.
1971 നവംബർ 21-ന് ഞാൻ ഹാരിസൺബർഗിൽ എത്തി ഈസ്റ്റേൺ മെനോനൈറ്റ് കോളേജ് ആൻഡ് സെമിനാരിയിൽ (ഇപ്പോൾ ഈസ്റ്റേൺ മെനോനൈറ്റ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി) ചേർന്നു. സെമിനാരിയും കോളേജും ഒരു സ്വകാര്യ, പള്ളി അധിഷ്ഠിത സ്ഥാപനമായിട്ടാണ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്. മെനോനൈറ്റ് പള്ളി അംഗങ്ങളുടെയും വിദ്യാർത്ഥികളുടെയും ഔദാര്യത്താൽ പിന്തുണച്ചുകൊണ്ട് ഫാക്കൽറ്റിയും സ്റ്റാഫും ദിവ്യവിളിയുടെ ഒരു ബോധത്തോടെയാണ് സേവനമനുഷ്ഠിച്ചത്. ഞാൻ കാമ്പസിൽ കാലുകുത്തിയ നിമിഷം മുതൽ, എനിക്ക് ഒരുതരം അസ്വസ്ഥതയും നന്ദിയും തോന്നി.
അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യ ദിവസം, 1971 നവംബർ 22-ന്, മാസ്റ്റർ ഓഫ് ഡിവിനിറ്റി പ്രോഗ്രാമിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യാൻ ഞാൻ അഡ്മിനിസ്ട്രേഷൻ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് നടന്നു. എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്, ഇന്ത്യയിലെ യൂണിയൻ ബൈബിൾ സെമിനാരിയിൽ എന്റെ നാല് വർഷത്തെ പഠനത്തിന്റെ പൂർണ്ണ ക്രെഡിറ്റ് കോളേജ് (EMC) എനിക്ക് നൽകി. ആ അംഗീകാരം ഞാൻ എവിടെ ആയിരിക്കണമെന്ന് ദൈവം സ്ഥിരീകരിച്ചതായി തോന്നി. EMC-യിലെ എന്റെ സമയം എന്റെ വിദ്യാഭ്യാസത്തെ മാത്രമല്ല, എന്റെ ക്രിസ്തീയ വളർച്ചയെയും പക്വതയെയും രൂപപ്പെടുത്തും.
1972–1973 ലെ രണ്ടാം ടേമിൽ, ഞാൻ ഒരു പ്രധാന തീരുമാനമെടുത്തു.
എം.ഡിവീവ് പ്രോഗ്രാം പൂർത്തിയാക്കുന്നതിനുപകരം, ഞാൻ മാസ്റ്റർ ഓഫ് ആർട്സ് ഇൻ റിലീജിയനിലേക്ക് മാറി. ഇത് ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ എന്റെ കോഴ്‌സ് വർക്ക് പൂർത്തിയാക്കാൻ എന്നെ അനുവദിച്ചു, ജോലി ചെയ്യാനും എന്റെ പഠനത്തിനും എന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും പിന്തുണ നൽകാനും കൂടുതൽ സമയം നൽകി. ആ ദിവസങ്ങളത്ര എളുപ്പമായിരുന്നില്ല, ഞാൻ കഠിനാധ്വാനം ചെയ്യുകയും ലളിതമായി ജീവിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്റെ ചെലവുകൾ നിറവേറ്റാൻ, റോക്കിംഗ്ഹാം മെമ്മോറിയൽ ആശുപത്രിയിലും ഹാരിസൺബർഗിലെ സ്വിഫ്റ്റ് കോഴി സംസ്കരണ പ്ലാന്റിലും ഞാൻ ദീർഘനേരം ജോലി ചെയ്തു. രാത്രി വൈകിയും ജോലി ചെയ്തതിന്റെ ക്ഷീണം ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു, എന്നിട്ടും ആ നിമിഷങ്ങൾ ദൈവത്തിന്റെ കരുതലിലുള്ള എന്റെ വിശ്വാസത്തെ കൂടുതൽ ആഴത്തിലാക്കി.
1973 മെയ് മാസത്തോടെ, ഞാൻ എന്റെ കോഴ്‌സ് വർക്ക് പൂർത്തിയാക്കി, ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം, 1974 മെയ് 19 ന്, ഞാൻ മതത്തിൽ മാസ്റ്റർ ഓഫ് ആർട്സ് ബിരുദം നേടി. എത്ര സന്തോഷത്തിന്റെയും നന്ദിയുടെയും ഒരു ദിവസം! ബിരുദദാന ചടങ്ങിൽ, കോളേജ് പ്രസിഡന്റ് ഡോ. മൈറോൺ എസ്. ഓഗ്‌സ്‌ബർഗർ എന്നെ പേര് പരാമർശിച്ചു, കോളേജ് ഫീസ് മുഴുവൻ അടച്ച ഏക വിദേശ വിദ്യാർത്ഥി എന്ന നിലയിൽ എന്നെ അഭിനന്ദിച്ചു. മറ്റ് അന്താരാഷ്ട്ര വിദ്യാർത്ഥികളെയും എന്റെ മാതൃക പിന്തുടരാൻ അദ്ദേഹം പ്രേരിപ്പിച്ചു. ആ പൊതു അംഗീകാരം വിനയാന്വിതമാക്കുക മാത്രമല്ല, ആഴത്തിൽ പ്രോത്സാഹജനകവുമായിരുന്നു, ചെറുതും വലുതുമായ രീതിയിൽ വിശ്വസ്തതയെ ദൈവം ബഹുമാനിക്കുന്നുവെന്ന് അത് എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.
അപ്പോൾ, എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മക്കളേ, ഷിബുവും ശോഭയും, നിങ്ങളുടെ ചോദ്യത്തിനുള്ള എന്റെ ഉത്തരം ഇതാണ്: കോളേജിൽ എവിടെ പോകണമെന്ന് നിങ്ങൾ എങ്ങനെ തിരഞ്ഞെടുത്തു? സത്യത്തിൽ, അത് എന്റെ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വമായ ആസൂത്രണമോ കഴിവോ ആയിരുന്നില്ല. കേരളത്തിലെ എന്റെ ചെറിയ ഹൈസ്കൂളിൽ നിന്ന്, ഒരു ബൈബിൾ സ്ഥാപനത്തിലേക്കും, ഇന്ത്യയിലെ സെമിനറി പഠനത്തിലേക്കും, ഒടുവിൽ സമുദ്രം കടന്ന് വിർജീനിയയിലേക്കും പടിപടിയായി എന്നെ നയിച്ചത് ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു.
ഇന്ന് നിങ്ങളും നിങ്ങളുടെ കുടുംബങ്ങളും അമേരിക്കയിൽ ആസ്വദിക്കുന്നതെല്ലാം—ദൈവത്തിന്റെ കൈ എന്നെ നയിച്ചതിന്റെയും, ചിലപ്പോഴൊക്കെ മടിച്ചാലും, അവന്റെ വിളി പിന്തുടരാനുള്ള എന്റെ സന്നദ്ധതയുടെയും നേരിട്ടുള്ള ഫലമാണ്. എല്ലാ സ്തുതിയും ദൈവത്തിനായിരിക്കട്ടെ
